É , sen dúbida, xunto con Seique, o mellor libro deste ano. A historia de Silas, June, Rebecca, Cissi, Kelly, Penny, Georges , Luke, Lolly, Lydia, e tantos outros personaxes secundarios, atrapados por traxedias diversas, envoltas nun silencio que pode durar meses porque "no hay palabras lo bastante precisas para describir lo amplio y vacío que es el mundo cuando pierdes a alguien que te importa tanto como Penny me importaba a mí", é tamén unha novela chea de solidariedade e de respecto, no que as persoas diferentes intentan atopar un lugar no mundo, axudadas ás veces por unha familia que as comprende, e outras buscando acubillo nas dos compañeiros que posúen esa trama de amor que falta nas delas. Dotadas dunha personalidade vigorosa as mulleres que poboan a novela, e Will e Luke, loitan sempre por realizar os seus soños.
A incapacidade para atopar as palabras xustas nunha relación entre fillos e nais, a violencia de xénero, o silencio imposto para acalar murmuracións, o mutismo que deriva das situacións límite, resólvense finalmente nunha forma de esperanza ao saberse necesitados e necesarios a un tempo. E de tenrura, ao humanizar obxectos, como o hotel Moonstone, que require ás súas novas propietarias tanto como elas o precisan a el (cfr. P. 104). Por iso, malia as traxedias persoais e colectivas que percorren o libro, ao final permanece o halo da solidariedade e dunha comunicación que apenas precisa palabras para facerse patente. Pero si xestos, miradas, aloumiños. Comunicación real, a fin de contas, non virtual, á beira dun océano
inmenso:
"La arena soplará por Pacific Avenue y contra las ventanas del Moonstone, y otra gente llegará y caminará por la playa hasta el gran océano. Estarán enamorados, o estarán perdidos, y no tendrán palabras. Y las olas sonarán para ellos como hicieron para nosotros la primera vez que las oímos"
Ningún comentario:
Publicar un comentario