"Escenas que son islas de emoción candente"
(p. 15)
A véspera de S. Marcos comentamos, nunha reunión un pouco sosa, a que para algunha de nós foi a mellor lectura deste ano: La ridícula idea de no volver a verte de Rosa Montero.
Publicado por primeira vez en 2013, é un libro de difícil clasificación, cun gran traballo de documentación previo, escrito nunha prosa lírica e intimista que resulta , ao mesmo tempo, moi próxima ao lector, non só por expresións da lingua familiar ("Guau", "Cáspita", ¡Cielo santo!,…) senón porque este se sinte implicado directamente na narración: "Ah, pillina: despues de todo, a nuestra empollona le gustaban guapos" "¿No crees que ...? "te suena de algo esto?"
Nin libro de memorias, nin novela nin (auto)biografía, nin discurso sobre o dó, La ridícula idea de no volver a verte supera todos eses límites para, a partir do diario que Marie Curie escribiu ao ano seguinte da morte accidental do seu home, reflexionar sobre a perda, a amizade, as dificultades ás que se enfrontan as mulleres na vida cotiá, a desigualdade de xénero no ámbito científico, achegándonos, simultaneamente, "escenas que son islas de emoción candente", porque Rosa Montero logra verbalizar e atopar nese tempo de sufrimento feixes de luz que o iluminan.
A través destas páxinas descubrimos unha Marie Curie fascinante, valente, case mística por momentos e volcán de paixóns noutros, a miúdo desde hashtgas que encantan a algunhas e lectoras e outras detestan, e indican os leitmotiv da obra: #LugarDeLaMujer, #HonrarALosPadres, #HacerLoQueSeDebe, #Ligereza, …
Cada capítulo ven, ademais, encabezado por un título que en ocasións encerra imaxes de enorme forza expresiva, auténticos versos ou posibles títulos de contos para nenos, que reflicten toda a tenrura e as aparentes contradicións das vidas destas dúas mulleres extraordinarias: "Pájaros con las pechugas palpitantes", "Radiactividad y mermeladas", "La bruja del caldero", "Una cuestión de deditos" , "Pero me esfuerzo" son algúns dos rótulos deste libro que consegue emocionar plenamente ao lector. Literatura en estado puro, para afrontar o mundo, porque como di Rosa Montero, citando a Fernando Pessoa:
"La literatura, como el arte en general, es la demostración de que la vida no basta" (op. Cit. p. 32.)
Publicado por primeira vez en 2013, é un libro de difícil clasificación, cun gran traballo de documentación previo, escrito nunha prosa lírica e intimista que resulta , ao mesmo tempo, moi próxima ao lector, non só por expresións da lingua familiar ("Guau", "Cáspita", ¡Cielo santo!,…) senón porque este se sinte implicado directamente na narración: "Ah, pillina: despues de todo, a nuestra empollona le gustaban guapos" "¿No crees que ...? "te suena de algo esto?"
Nin libro de memorias, nin novela nin (auto)biografía, nin discurso sobre o dó, La ridícula idea de no volver a verte supera todos eses límites para, a partir do diario que Marie Curie escribiu ao ano seguinte da morte accidental do seu home, reflexionar sobre a perda, a amizade, as dificultades ás que se enfrontan as mulleres na vida cotiá, a desigualdade de xénero no ámbito científico, achegándonos, simultaneamente, "escenas que son islas de emoción candente", porque Rosa Montero logra verbalizar e atopar nese tempo de sufrimento feixes de luz que o iluminan.
A través destas páxinas descubrimos unha Marie Curie fascinante, valente, case mística por momentos e volcán de paixóns noutros, a miúdo desde hashtgas que encantan a algunhas e lectoras e outras detestan, e indican os leitmotiv da obra: #LugarDeLaMujer, #HonrarALosPadres, #HacerLoQueSeDebe, #Ligereza, …
Cada capítulo ven, ademais, encabezado por un título que en ocasións encerra imaxes de enorme forza expresiva, auténticos versos ou posibles títulos de contos para nenos, que reflicten toda a tenrura e as aparentes contradicións das vidas destas dúas mulleres extraordinarias: "Pájaros con las pechugas palpitantes", "Radiactividad y mermeladas", "La bruja del caldero", "Una cuestión de deditos" , "Pero me esfuerzo" son algúns dos rótulos deste libro que consegue emocionar plenamente ao lector. Literatura en estado puro, para afrontar o mundo, porque como di Rosa Montero, citando a Fernando Pessoa:
"La literatura, como el arte en general, es la demostración de que la vida no basta" (op. Cit. p. 32.)
