EL PRIMER HOMBRE, Albert Camus

"Aquel non coñecera ao seu pai, pero faláballe del a miúdo, cun aquel mitolóxico, e en todo caso, no momento preciso, soubera substituír a ese pai. Por iso Jacques non o esquecera nunca. (…) Pois o Señor Bernard, o seu mestre o ano do certificado de estudos, pesara con todo o seu peso de home, nun momento dado, para modificar o destino daquel neno que tiña ao seu cargo, e, de certo, modificárao."

O libro por excelencia deste curso foi El primer hombre de Camus, suxerido por unha das lectoras. Publicado moitos anos despois da súa morte, debería, na nosa opinión,  figurar en todas as bibliotecas escolares. Porque nel elévase á categoría que lle corresponde ao mestre laico, implicado ata o final na educación dos seus alumnos, e que logra a verdadeira función de ascensor social que ten a escola.

El primer hombre abraiounos a todas. E a imaxe dun Camus distante e frío, que contén as emocións ao describir a Meursault en O estranxeiro, fundiuse coma a neve ante este relato, en borrador, da súa infancia. Conmoveunos profundamente a pobreza dunha familia para quen dous céntimos supoñen cartos, na que os adultos se esforzan para procurar aos nenos unha existencia digna e estes viven felices nunha terra vibrante de sol, con tal de poder correr ás súas anchas, ir á praia, xogar cos amigos e ler. A lectura como táboa de salvación, como porta de acceso á cultura, como medio de vida para mellorar a situación dos demais, e para alcanzar incluso as máis altas cotas do prestixio literario. E o agradecemento eterno a quen lle deu a aquel neno a posibilidade de seguir estudando, de quen creu nel e lle abriu o camiño do futuro.